سرمایه اولیه

تعریف سرمایه اولیه

این اصطلاح به نوع تامین مالی مورد استفاده در تشکیل یک استارتاپ اشاره دارد . سرمایه ‌گذاری توسط سرمایه ‌گذاران خصوصی تأمین می‌شود – معمولاً در ازای سهامی در شرکت یا سهمی در سود یک محصول. بسیاری از این سرمایه یک شرکت ممکن است از منابع نزدیک به بنیانگذاران آن از جمله خانواده، دوستان و سایر آشنایان باشد. کسب سرمایه اولیه اولین مرحله از چهار مرحله تامین مالی مورد نیاز برای تبدیل شدن یک استارتاپ به یک کسب و کار است.

میتوان گفت پولی است که برای شروع توسعه یک ایده برای یک تجارت یا یک محصول جدید جمع آوری می شود. این بودجه عموماً فقط هزینه های ایجاد یک پیشنهاد را پوشش می دهد.

پس از تضمین تامین مالی اولیه، استارت آپ ها ممکن است برای به دست آوردن منابع مالی اضافی به سرمایه گذاران خطرپذیر مراجعه کنند.

برخی از این سرمایه ممکن است از سوی سرمایه گذاران فرشته – سرمایه گذاران حرفه ای که دارای ارزش خالص بالایی هستند، باشد.

شناخت

شرکتی که برای اولین بار شروع به کار می کند ممکن است دسترسی محدودی به منابع مالی و سایر منابع داشته باشد. بانک‌ها و سایر سرمایه‌ گذاران ممکن است تمایلی به سرمایه‌ گذاری نداشته باشند، زیرا این سرمایه‌ گذاری هیچ سابقه یا سابقه ثابتی ندارد، یا هیچ معیاری برای موفقیت ندارد. بسیاری از مدیران استارت آپ اغلب برای سرمایه گذاری اولیه به افرادی که می شناسند مراجعه می کنند – خانواده و دوستان. این تامین مالی به عنوان سرمایه اولیه نامیده می شود.

سرمایه اولیه به این دلیل نامیده می شود که به این دلیل است که یک کسب و کار در مراحل اولیه یا مراحل اولیه آن جمع آوری می کند. لازم نیست پول زیادی باشد. از آنجا که از منابع شخصی می آید، اغلب مبلغ نسبتاً کمی است. این پول عموماً فقط نیازهای ضروری یک استارت آپ مانند طرح تجاری و هزینه های عملیاتی اولیه – اجاره، تجهیزات، حقوق و دستمزد، بیمه و/یا هزینه های تحقیق و توسعه (R&D) را پوشش می دهد.

هدف اصلی در این مرحله جذب منابع مالی بیشتر است. این به معنای جلب علاقه سرمایه گذاران خطرپذیر و/یا بانک هاست. هیچ کدام تمایلی به سرمایه گذاری مبالغ هنگفتی برای ایده جدیدی که فقط روی کاغذ وجود دارد ندارد، مگر اینکه از یک کارآفرین سریالی موفق باشد.

سرمایه اولیه/ ملاحظات خاص

یک استارت‌آپ معمولاً قبل از ایجاد واقعی باید از چهار مرحله سرمایه‌گذاری متمایز عبور کند: سرمایه اولیه، سرمایه مخاطره‌آمیز،  تامین مالی میزانسن و عرضه اولیه عمومی (IPO) . همانطور که در بالا ذکر شد، سرمایه اولیه به اندازه کافی برای کمک به یک استارت آپ در دستیابی به اهداف اولیه خود است. اگر شرکت در مرحله اولیه موفق باشد، ممکن است علاقه سرمایه گذاران خطرپذیر را جلب کند. این سرمایه گذاران به احتمال زیاد قبل از حرکت بیشتر در شرکت سرمایه گذاری سنگینی خواهند کرد. به اصطلاح تامین مالی میزانسن گاهی برای حمایت از یک شرکت در مرحله مقدماتی آن ضروری است. این معمولاً فقط برای مشاغل با سابقه در دسترس است – حتی با نرخ بهره بالا . مرحله نهایی زمانی است که سرمایه گذاران اولیه حقوق خود را دریافت می کنند. وقتی یک شرکت جوانبا IPO خود به بازار عرضه می شود ، سرمایه کافی برای ادامه رشد و گسترش را جذب می کند.

این موضوع یکی از چهار مرحله سرمایه گذاری همراه با سرمایه گذاری خطرپذیر، تامین مالی میزانسن و عرضه اولیه عمومی است.

سرمایه اولیه در مقابل سرمایه گذاری فرشته

فرشته‌های حرفه‌ای سرمایه‌گذاران گاهی اوقات پول اولیه را یا از طریق وام یا در ازای حقوق صاحبان سهام در شرکت آینده ارائه می‌کنند. این سرمایه گذاران عموماً افرادی با ارزش خالص بالا (HNWI) هستند و ممکن است از شبکه شخصی بنیانگذار(های) استارت آپ باشند. سرمایه گذاران فرشته اغلب از نقش عملی در کمک به توسعه یک شرکت از ابتدا لذت می برند. برای کارآفرین، با توجه به عدم تمایل موسسات مالی و حتی سرمایه گذاران خطرپذیر به پذیرش ریسک قابل توجه، این می تواند مشکل جذب سرمایه اولیه کافی را حل کند.

در مقابل سرمایه خطرپذیر

سرمایه اولیه و سرمایه گذاری خطرپذیر اغلب به عنوان مترادف استفاده می شوند و تمایل به همپوشانی دارند. به طور کلی برای توسعه یک ایده تجاری استفاده می شود تا جایی که می توان آن را به طور موثر برای شرکت های سرمایه گذاری خطرپذیر که مقادیر زیادی پول برای سرمایه گذاری دارند ارائه کرد. اگر شرکت‌های سرمایه ‌گذاری خطرپذیر این ایده را دوست داشته باشند، معمولاً در ازای سرمایه ‌گذاری در توسعه آن، در سرمایه ‌گذاری جدید سهمی به دست می‌آورند.

سرمایه گذاران خطرپذیر سهم اشتراک گذاری از پول مورد نیاز برای راه اندازی یک تجارت جدید را تامین می کنند. این یک سرمایه گذاری قابل توجه است که برای توسعه محصول، تحقیقات بازار و تولید نمونه اولیه پرداخت می کند. اکثر استارت آپ ها در این مرحله دارای دفاتر، کارکنان و مشاوران هستند، حتی اگر محصول واقعی نداشته باشند.

مثال

آلفابت، شرکت مادر گوگل، در سال 2016 سرمایه اولیه را برای پروژه ای برای اجرای برنامه های صدور گواهینامه انرژی های تجدید پذیر در آسیا به مرکز راه حل های منابع ارائه کرد. هدف این مرکز مستقر در سانفرانسیسکو کمک به کسب و کارها برای خرید برق از منابع پاک است. مرکز راه حل های منابع یک سازمان غیرانتفاعی است ، اما Google علاقه تجاری به این سرمایه گذاری دارد. این شرکت در حال حاضر بزرگ ‌ترین خریدار انرژی‌های تجدید پذیر غیرکاربردی در جهان است، اما می‌خواهد مراکز داده جهانی خود و در نهایت کل عملیات خود را با انرژی‌های تجدید پذیر تامین کند.